Bırak Gideyim Era

Mutluluk hangi köhne şehrin limanında
Kulaçlarken zamanı
Bulasım geldi bir anda
Yok çekiştirecek değilim
Yakışmıyorsa gözlerime
İçten gülücüklerim
Diplerinde bir yerinde
Gömülü duruyorum yüreğinin
Çıkarma beni
Mührüm kırılmamalı
Çek kaderimin sürgüsünü
Bahtım açık kalmamalı
Üşütürüm, yanarken yokluğunla
Ne ironi ama
Yaparken kendi heykelini
Yarım kalmış
Usta kadar bahtsız
Olmayınca duygular
Hayat tatsız
Kaç sabaha
Huzursuz uyandık
Ve kaç gün batımında
Bitecek sandık
Bitmiyor era
Ne çok yalnız kaldık

Çocukluğumuzda
Yürümek için dikilirken ayağa
Düşünebilir miydin era
Bu kadar adımlayacağını
Sahi kaç adım atar insan
Hangi yol sona çıkar
Hangi yol sana
Nerden bileyim era
Çıkmadıktan sonra
İçimden bu acı
Hangi sapaktan
Saparsam sapayım
Hep hüznün
Yalnızlar sokağındayım

Ne garip değil mi
Yağmur başlıyor gene
Islanacak hatıralar
Sonra satırlara sıkışacak yüreğim
Ve eriyip kederim
Artezyen bir endamla
Fışkıracak gözlerimden
Fışkıracak zamanla
Gönlüm bir sit alanı gibi era
Nereye kazma sallasam
Senden kalıntılar buluyorum
Alıp elime fırçayı
itinayla temizleyip
Her parçayı
Baş ucu müzeme
Senden bir şeyler koyuyorum
Ne kadar daha alır
Kafam bu hengameyi
Bilmiyorum era bilmiyorum

Elden düşme bir mutluluk arıyorum
Ya da hurdaya çıkmış bir huzur
Artık uzatma sürgünümü
Bırak gideyim ne olur
Bırak era
Sensiz olmaya ihtiyacım var
Ne çok bilsen ki bu ara