Biraz Hüzün

bazen ruhum ağır bir yük gibi bedenimde salıyor kendini,
bir gün ölüm gelse bedenim değil de o teslim olacakmış gibi..

sanki yıllar hızla akıp giderken,arada beni görmezden geliyor,
derenin dibindeki taş gibiyim,suları üzerimden akıp gidiyor.

bu durgunluk bu suskunluk,hayra alamet değil biliyorum bu tutukluk,
içimden gelen seslere kulak tıkamak çözüm değil biliyorum.

ya peki beni kim dinleyecek - anlayacak.. nerede o sabır taşı!
kendi kendime anlatmaktan sıkıldım.hakkını verecek bir dost arıyorum.

bir benim bana olmaz hayrım,kendimi bir kenara bırakmışım
böyle şey olur mu,hayatta bana verilen tek hakkı terketmişim?

bir kere yaşamaya geldiysek dünyaya,
ikinci şansımız yok ve hiç bir imkan dahilinde bu olmayacaksa

gerek yok tasa kaplanıp gam yapmaya!

diyen ses o kadaar kısık ki içerilerimde
bir çöp tenekesi kadar bile değerim yok sanki kendi kendimde!

işte şimdi çok kızdım,ne bu boşvermişlik,
bu gidiş nereye?

çocukluktaki enerjim,
hür nefes alış verişlerim nerede?

koşan karakız kararıp kalmış kalbi şimdilerde!

durmuş bakıyor yağmura yarı kırık bir pencere önünde.
yoksa bu yağmur değil de gözleriden akan yaş mı ne?