Birgül Ögretmen

kaynayıverdi ona kanım
kardeşimden de yakın
pamuk gibi elleri temiz kalbiyle geçerdi karşısına
-kara tahtanın-

hocam sesleriyle inlerdi her sabah sınıf,
o cehalete en alasından geçirirdi kılıf.
can evinin tek misafiri vardı,sevgi
aklı keskindi;ilmin,fenin,irfanın müjdecisi.
sıralardan biri boş kalsaydı,
ırak olurdu ogün neşeye,kendini hasta sanırdı.

gaflet ve dalalet,kan düşmanı
ögrendi,ögretecek de bu kanunları.
rüstem,hasan,mehmet,hakkı,
egilmeyecekler zalime,arayacaklar haklarını.
yüzü hep gülerdi o ögretmenin
derste başka bir keyfi vardı onu seyretmenin,
evrendi o,iyice yogrulmuştu hamuruyla bilginin......