Biriken Yağmurlarda Yüzün

göğsünün en tenha sokağını keşfettim
tereddütsüz başladım
ardına takıldığım rüyalara uymaya
zehre şifa
süt güvercinlerinin göğü bölüştüğü
boyasız evlerle kurulu
o sokakta, başıboş
perdesiz bakışlarla gezdim

tersten okunan
kalabalık şarkılar kasedi
durmadan boşa sarıyordu

içim açılmadan susturdum sessizliği

köhne günlerimizden mahcuptun
yağmur birikintilerine
yüzünü terk etmenden
kaygılı ellerini
gizlemenden
tren yollarında biten
ayrık otlarını temizlemenden belli

ama yapma n'olur
tren elbet gelecek
ve o otlar bile sevinecek
rahatlat ellerini
sadece onların doğru yönü gösterdiğini bilerek
yüzün hiçbir aynada veya hiçbir birikintide
asılı kalmadıkça