bir'likte

gözlerimi kapıyorum

belki de açıyorum

yan yana ve bir'likte

ve hatta aynı istikamette

ayrılıklar gömülmüş

kalplerimize

kalabalık sokaklarının ıssızlıkları ceplerimizde

ya düşlerimde ya da gerçekte

düşünsene

hem yan yana, hem bir'likte...

birer kez kendi ellerimizle çözmüşüz saklı kalplerimizin iplerini,

sonar kez delirmişiz

ve bir şafak vakti gelen en deli girdaba deli deli üflemişiz

çıkıvermişiz tam da orta yerinden

dupduru

durgun, suskun, usul usul...

o son isyanlarımız kendimize,

son asilikler

uğruna ömür verdiğimiz gülen yüzlerimizin bedellerine.

birer kez yayılmış,

dağılmışız yıldızların ardına.

uyumluyuz biraz,

biraz da değil

hem bulunmuş, hem kayıp

ne dertli, ne dermanlı

bakabildiğimiz kadar görebilmekte gözlerimiz

her yerde bir yalınlık

bir manasız çıplaklık...

solgun güneşlerin

üzerlerimize uzanmış katmerli bakışları örtüyor sıkı sıkı

kar beyazı

soğuk...

oysa biz üşümüyoruz,

artık inadına da değil

biz orada

o bakıştan, o görüşten, o sözden

hakikaten üşümüyoruz

tir tir titrediklerimiz başka

bambaşka...

deli deli olmasa da

o katmerli solgunluklara üflüyoruz bu defa

üflüyoruz

öylece

kendiliğinden

ve yeniden

ve yeniden.

tanıdık

çok tanıdık bir rüzgar esiyor denizlerimizden

durup dururken,

özlemi bizden

ta kendimizden...

işte tam orada kapıyorum gözlerimi,

belki de açıyorum.

nefeslerimiz bir başka

ipleri olmadan atabiliyor

kalplerimiz bu defa,

capcanlı

ışıl ışıl...

yan yana ve bir'likte

ve hatta aynı istikamette

ayrılıklar gömülmüş

kalplerimize,

kalabalık sokaklarının ıssızlıkları ceplerimizde...

ya düşlerimde ya da gerçekte

düşünsene

hem yan yana, hem bir'likte...

~ayça~