Bitemeyecek Kadar Yok

'İnce bileklerinde, yalnızlıkları çoğaltığım,
çoğul gençliğim...Nerdesin?'***

Ölemeyecek kadar 'suçlu',
Yaşayamayacak kadar 'ürkek',
Bitemeyecek kadar'yok'tu..

Bir testideki su kadar 'sessiz',
Atılamayacak bir çığlığa 'esir'
Yıldızları küstürmüş kendine,
Yok'tu.....

Gök/yüzünü sıyırıp alırdı gök/yüzünden,
Boş elleri,
Can çekişen yıldızlarıa dokunduğunda bile
'yok'

O diye kimse kalmadığında,
Beyazdı evlerin duvarları hala.
Yokluğun beyazına sarındı.
Gökyüzünün mavisine alışık gözlerinde,
Uyku aradı.


Saymaya başladı,
Can çekişen yıldızları,
Çoktan öldürdüğü karanlığa dokunmaya korkarak,
Yıldızlara ürkeklik bulaştırdı,
Ve binlerce sene öncesinden,ağladı.


Düşün adı kabustu.
Gözyaşları,puslu bir günbatımından,hatıra....
Ölüm uzak bir kent,
Martılar hep aklında.

Hayat yanılsamaysa,
Ölüm neydi ki?
Yokluğunda......

Önce yıldızlar terk etti O'nu.
Sonra ölüm...
Yalnızlığın 'yalnızlığı' almadı adını ağzına.
Sırtlarını dönüp O'na,
Gökyüzünde kalan son yıldıza baktılar,
'Güneşe'
Ve ağlıyordu gözleri,
Bir bir öldürerek,
Bin/bir gece masallarını,
Ölü yıldızlarla,
Öldüler....

Sağır olmalıydı kulakları,

Ve gözleri kör.....
Kendini gökyüzünden atan
Yıldıza,
Kimse aldırmadı.
Denize düşmek istedi yıldız.
Deniz ne yıldız
ne ağıt,ne düş,ne de o ölü ışığı istedi!

Deniz,mavisine saklandı,
Güneş,sıcağına,
Martılar,gemilere,yolcu vapurlarına......
Yolcular,kendilerine saklandılar...

Ve 'O'yokmuş gibi yaptı,
Yoksunluklarını öksüz bırakan kendini,
Esaretinin boynuna geçirip,
Esaretine saklandı.
Ne çoğul,
Ne tekil,
Ne adıl,

Yok sayıldığı yoklamalarda,,
Hep burada denilen adının,
Ardına bile saklanamadan,
Yok-sadı kendini!
Kendi kendinin boşluğuna düşemezdi artık!

Sessiz bir nokta kaldı!

11-Mart-2010-nowhere
Sinop-e