Biter mi Bu Hengâme

Sonun başlangıcında bir yerde
İşte yine en baştayım

Başım dönerken benliğime karşı savunmasızım
Etraf sis çemberinde
Ben zehrin içindeyim


Tam çıktım sanıp bi daha bulaşıyor ayaklarıma
Ellerime sonra da içiyor bütün bedenim

Gözlerimi açmamak üzere kapatmıştım oysa!
Geri gelmemek için söz vermiştim
Yine başaramadım işte
Yine kördüğüme sarıldım...

Bu hengâmeden nasıl çıkarım
Nasıl aynı rüyayı yaşarım bilmiyorum

Bu kâbus olmalı uyanmalı birden
Aynı havayı tekrar solumalı
Nefes aldıkça bütün renkleri kazımalı bir bir
Ama hayır olmuyor
Yol çıkmazlar, çalılarla kaplı

Ah nasıl çıkmalı
Nasıl!

Sonun başlangıcında bir yerde
En sığ düşünce merkezindeyim..

Mideme oturmuş bir ağırlık
Başım bedenden ayrılmış gibi
Efsun olmuş buharlaşmış...
Bir buhran say o anı, hiç yaşanmamış!
Belki de yaşanmıştı yaşatılan

Her ağlayış, arkadan gelen isyankârlık
Ya bu aldanış
Pişmanlık...

Kim bilir bu kaçıncı hezeyanım
Kaç kere yeniliş bu!

Sonun başlangıcında
Belki de biten son damlasıdır bu suskunluğumun

Ben ben değilim sanki
Karşımda oturan başka biri
İçimdeki ses
Ya bu eller benim mi?

Her şey için ne erken ne de geç
Hayat ne gösterir ki!
Çıkarsa eğer ruhum bu hengâmeden
Elbet bir gün
İşte o gün benim...



yirmialtınisanikibinonikiperşembe
...
Hayat bu, bir bakarsın herşey bir anda son bulur..
Hayat bu, son dediğin an herşey yeniden can bulur..

Şems-i Tebrizi