Bitir Artık Hüznünü Ağlayan Ağaç

Yalnızca senin adın kaldı değişmeyen, bu toprağın üstünde

Tam da yerinde, öylece Amasra'nın yamacında

Hâlâ neden ağlıyorsun kurumuş dalın, sararmış yaprağınla

Olmuşsun rüzgara oyuncak, sus artık be ağlayan ağaç!..

Dalga dalga büyüyor gözlerinde deniz

Gölgende yorgun düşmüş yemin bozan aşklar

Kuş olup dallarına konarken sevgililer

Başının üstünde güneş toplayan mavi bir gök

Bastığın yerde mavi bir deniz

Öyle güzel bakışıyor ki mavileri memleketimin

Toplayası geliyor insanın her tonunu renklerin...

Kirpiklerin hep ıslak, göz çukurlarında birikmiş yaş

Bakışların sabit, yüreğinde kopuyor kıyamet

Kim bilir kaç güvercin dokundu geçti dalına

Bir tüy bırakarak kendinden hatıra

Kaç gülüş, kaç hüzün, kaç aşk üşüdü sonlanırken umudu

Küsmeler, barışmalar, göz göze bakışmalar

Kim bilir, kaç dal topladı yeni bir yuva için kuşlar...

Gölgene sığmazken rengarenk baharlar

Ağlıyordun sen hep orada öylece, yaz-kış demeden yuvasızlara

Bir de tren geçse diye hayıflanıyordun sağından-solundan

Ah! Ne güzel olurdu o zaman el sallamak yeniden buluşmalara...

Mevsimin yok, bundandır ağlayışın biliyorum

Temmuz'un sıcağından, Eylül'ün hazanındandır döktüğün yaş

Ağlamaya zaman bulamadan, kül olan binlerce yoldaşının acısındandır

Toprağın öksüz kalışından, yalnızlığın susmasındandır senin ağlamaların...

Ya kuş olup dalına yuva kurmalı umutlar

Ya yokuşunu tırmanıp dibinde oturmalı aşıklar

Sende açılmayan, yolcunda kapanmayan yaralar

Her yara birbirini sarıp sarıp kovalar...

Bitsin artık bu deli ağlaşmalar, boynu bükük bu kavuşmalar

Mavi hâlâ umutken bu hayatta, korkmasın yanmaktan ağaçlar...