Bitiyorum...

Ağlamak istiyorum şimdi bağırabildiğim kadar haykırmak
Bile bile elime bir şey geçmiyeceğini, boşaltmak istiyorum içimi
Rahatlarım sanıyorum. Sanıyorum ama kendimi kandırıyorum
Belkide gerçekten istediğim için inanıyorum içimdeki şeytana bile bile kanıyorum...

Hep bahaneler üretiyorum kendime "niye yaşıyorum ki?" diye
Her geçen gün çoğalıyorum sanki eksilmek yerine
Ya da kendimi avutuyorum yine "yaşıyorum işte" diye
Kara veremiyorum bir türlü, göremiyorum kendimi sabit bir yerde...

Anlam veremiyorum içimdeki bu deli dengesizliğime
Sanki an be an yaşıyorum o dengesizliği hücrelerimde
Bir an olsa diyorum ; bir mucize, bir olasılık
Sadece yaşamak istediklerimi yaşasam yerinde, kendimce...

Kendi mahkemem de kendi idam cezamı veriyorum kendime
Yargıç da benim hakim de.. Mahkum da benim, elleri kelepçeli de..
Koğuş yüzü bile göremedim, Çürüyor bedenim hücrelerde..
Şimdi ; ne bir mucize gerek bana ne de bir olasılık ;

Düşünüyorum son isteğim ne olacak söyleyeceğim son sözlerimde...!