Bitmeyen Siir

yuruyordum.
o nu gordum

o an
yurumeyi unuttum

sadece,
butun varligimla
ona bakiiyordum artik.

duymayida unuttum
yolun ortasinda durdugumu bile

gozlerini gordum sonra,
bana bakiyorlardi.

aramizdaki mesafeye aldirmaksisizin
her an, daha derinlerine daliyordum
masmavi gozlerinin

gok yuzu gibiyiler
her goz kirpmasinda

sanki perde kapaniyordu
ve yeni bi gosteri basliyordu.

sonra saclarina takildi gozlerim
bulut gibiydiler

attim kendimi
en yuksekten asagiya
yumusacik o bulut saclarina

bir beni vardi
benim olmayi isteyebilcegim en guzel yerde
o dudaklarin tam ustunde.


ona okadar dokunmak istedimki,
hayalmiydi,
yoksa gercekmiydi diye.

durmak anlamsizdi artik.

attim ilk adimimi.

isiklar sondu
kapkarablik oldu
dunyam,

soluksuz kalmistim

hatirladigim son sey
bana bakan gozleriydi

onun bir ruya oldugunu dusunmek,
ve o ruyanin bittigini bilmek
kabuslarin
en acisiydi

artik hic bir duyum calismiyordu.

taki gozlermi acana kadar

actim gozlerimi,

masmavi iki goz karsimda
saclarina baktim bulut gibi
dudaginin ustunde ise
ben varim.