Bitmeyen Siir...

uyanmistim
artik,

simsiyahti her taraf
karanligi bile goremiyordum

sanki daha once aydinligi tanimamistim.
saiyahtan baska bir renk,
aklima gelmiyordu.

o geldi aklima
o an geldi
masmavi gozleri geldi
o bulut saclari
ve olmak istedigim
duddaginin tam ustundeki
BEN

oyle resmetmistiki beynim o ani,
butun hucrelerinde
kayitliydi
sanki,

gordugu en guzel resim oldugu icinmiydi...

goz kapaklarim
bana inat
acilmaya basladi,

okadar uzun surdu ki,
gozlerimin tamamen acilmasi
hayatimin
en uzun
en zor
yolunundaydim sanki.

ve nihayet acildilar.

yuruyordum,

durdum.

ve sonunda actim gozlerimi.
sekiz gunluk karanliktan
cikiyordum artik.

gozlerim acikti
aklimda ise
o resim.

o an bir bulut dokundu
yuzume

acilan gozlerim
gormeye basladi

iste o an
o resim canlanmisti yeniden.

masmavi gozleriyle bana bakiyordu

o bulut saclari yuzume dokunuyordu

dudaginin tam ustundeki ben'le

o karsimdaydi

o masmavi gozlerinin icindeydim
artik,

kendime bakiyordum
birakmistim
gozllerine bakmayi

kendimi seyrediyordum.
daha once hic bu kadar guzel bi yerde olmamistim.

oldummu dedim sonra
kendi kendime,

gidecegim
yerimi izletiyorlar acaba dedim,
birden
huzur doldu icim

kalbimin atsini hissttim sonra
daha once
saat ritmi gibi atan kalbim
hayatimin en tatli
en hircin
melodisini caliyordu

gulumsedi bana,
butun varligimla
gulumsedim ona,

ve goz kapaklarim kapanmaya basladi
okadar agirdilarki
kapanmamalari icin hersyi yaptim
ama olmadi

hayatimin
en hic bitmesini istemedigim,
ve
en kisa suren
yolundaydim sanki...