Bitmeyen Ümit

Ben...umutlarım ve korkularım...!
Issız bir sokakta birbirimize sıkıca sarılmış yürüyorduk
Adımlarımız okadar hızlıydıki... sanki sana koşuyorduk
Sokağın sonunda yol ikiye ayrılıyordu
Umutlarım bir tafa cekiyordu...korkularım ise diğer tarafa
Vaktimiz yoktu...çünkü hemen arkamızdan yalnızlık geliyordu
Aklıma sen geldin ve ben umutlarımla yola devam etmeyi seçtim
Yalnızlığı korkularımın peşine saldım
Korkularımı yalnızlıkla yalnız bıraktım
Sonu olmayan bu yolda artık iki kişiydik Ben... ve umutlarım
Bıkmadan usanmadan yola devam ettik
Sonu olmadıgını sandıgımız bu yolunda sonu gelmişti
Yolun sonunda yine üç kişiydik
Ben... umutlarım ve Sen...!