Bitmeyenler

kırılan umutlarım sonbahar güneşinin kızıllığı ile demlenirken
hayatım alıcı bir kuşun alçak irtifa kanat esintisinde savrulur
daralıp bir yol uzanır kararan hatıralarımın koridorlarında
yalnızlık bir kolumda, pişmanlıklar diğerinde içimin içinde bir zindana

kimse yokmu diye çırpınsa da bazen uçmaya hasret kanatlarım
ayaklarımda biriken hesapların çokluğu gömer beni yeni kaygılara
yine de yeni bir soluk için uzatmışken kör baksın gözlüğü geçirilmiş kafamı
kör baksın diye görmez ya, bilmez her günü yeniden yaşadığını