Bitmiyor Sefalet

Yağmur yağıyor gözlere...
Uzaklardan bir çocuğun bitmeyen sancısı.
Sızlamıyor mu sanıyorsun içim?
Bitmiyor dünya acısı...

Bir deri bir kemik kalmış.
Aç susuzmuş gayrı.
Annesini kaybetmiş, babası iştahsız.
Nasıl olsun ki?
Yemek bulamıyor, zayıf omuzları çökmüş.
Çocuğunun ölmesini hangi baba ister?
İnsanlık çoktan ölmüş.

Ağlamıyor gene de.
Başında dolanan sinekleri kovuyor,
Diğer çocuklar gibi uyuyarak büyüyor.
Ama kendisi değil büyüyen..
İçindeki umut büyüyor.

İstersen öldür, istersen katlet.
Dünyanın bir yanı huzur içinde,
Diğer yanı sefalet!
Hani nerede merhamet...

Onlara uzak değiliz oysaki.
Dünya yuvarlak, aynı kaderler gibi.
Yarın ne olacağımız belli değil...
Ve insanın ölüm kalım savaşı bitmeyecek...
Ya cimriliğinden, ya da şükretmediğinden...
Bu savaş bitmeyecek.

Bir dünya istiyorum.
İçinde yemyeşil umutlar,
Bitmek bilmeyen bir gökyüzü olsun.
Su bol olsun.
Günahlardan arınacak kadar tövbe,
Yediğini bereketlendirecek kadar şükretsin insanoğlu...
Yüzlerde bitmeyen gülümseme istiyorum.
Savaşsız, barış dolu bir dünya istiyorum.
Şehitlerimin kanından Türk Bayrağı sallansın göklerde.
Cumhuriyete kardeşçe sahip çıkalım istiyorum.

Olacak mı dersin bir umutsuzun duası?
Sonsuzluk, ölümsüzlük istemedim ki...
Bitmez insanın kendisiyle savaşı...
Hani nerde insanım,
Kardeşliğim nerede kaldı?