Bitti...

"bitti..."
bu laf ne kadar çok koydu bana...
içim... içim parçalanıyordu o an...
bitti... bitti...
her defasında kulaklarımda 4 e 5 e 6 ya katlanarak çoğalıyordu beynimde...
bitti...
ne kadar kolaydır söylemek. ne kadar kolaydır sevmeyen için unutmak...
ama ya seven? hayatının en kara günlerini yaşar o "bitti" sözcüğünden sonra...
kaldım... duyduğumda o sözcüğü... gözlerim ağlamıyor dudaklarım kıpırdamıyordu sesim çıkmıyordu adeta taş kesilmiştim...
kalbimin birden soğuduğunu ve boğazıma birşeyler düğümlendiğini hissettim...
deliler gibi ağlamak istiyordum... kalbimi ruhumu herşeyi parçalamak atmak onlardan kurtulmak istiyordum.
sevdiğim için kendime çok kızıyordum.
hani bir daha kanmayacaktım?
hani bir daha sevmeyecektim?
hani ayrılık olunca ağlamayacaktım ben?
hani giden giderdi olsundu...
olmuyordu işte... gerçekten seviyorsan olmuyordu.
çok zor o "bitti" sözcüğünü kabullenmek. "hayır bitemez" diye bağırsamda ancak içimden...
"gitme" diyebilmek ağlamak sarılmak ve yalvarmak sebep sormak isterdim...
ama bana yakışırmıydı gururluydum ben!
batacası gururum...
neye faydan oldu?
ne acımı dindirdiğin var ne gideni geri getirdiğin...
ama kimse bilmeyecek yine ağladığımı neler hissettiğimi.
Sen beni hep yıkılmaz bir kale bildin bitanem. Ama değilim işte değilim.
bende yıkılırım bende ağlarım bende ölürüm sensiz geçen her günümde.
affet beni desen dönecektim sana sarılacaktım sımsıkı içime çektiğim kokunu hissedecek mutlu olacak ve tüm o olanlardan sonra bir rahatlamayla ağlayacaktım hüngür hüngür...
"bak ne oldu sen gidince" diye itiraf edecektim yaşadıklarımı ama
"bitti..."
"bitti..."
beynimde 2 ye 3 e 4 e 5 e katlanarak büyüyor bu kelime...
geçmeyecek yüreğimdeki ateş sönmeyecek... sana duyduğum nefretle beraber...
beni terk etmezdin hani ben senin aşkındım birtanendim meleğindim...
yalan!
insafsız olduğun kadarda yalancıymışsın.
ağlasamda bu göz yaşlarımı saklarım senden...
onca yalanından onca yaptıklarından sonra...
ölsemde gel demem sana...
çünkü "bitti..."
"bitti..."