Biz Alın Teri Dökmeye Alışmışız

Yeni bir şiir yazacağım olumsuzlukların yankısı
Yol çukurlarında ezilen adsız dolguların çaresizliğinde
İçimde ızgarada kuyruksallayan balığın acısı
Gözümde zehirlenmiş bir köpeğin hasretle ölümü beklemesi
Örümceğin ağına takılmış bir kelebeğin kanat çırpışı

Hep acıların tanığı mısın demeyin bana
Ben sevdim hem de adam gibi
Adam gibi sevildim de
Unutamadığım kollar var boynuma sarılmış
Unutamadığım öpücükler
Umutlarıma kanat vermiş bakışlar...

Veresiye defterinde kabarık hesabı olan kadınlar bilirim
Kocası kahvehanede kumarda
Çocuklar görüyorum arkadaşının yediğine ağzı sulanan
Düşüncelerim ezilmekte bu haksızlığın değirmen taşında
Uykusuzluğumda
Sabahın karanlığında bayat ekmeye giden yaşlı kadın
Parasızlıktan çocuklarını okula gönderemeyen sakallı adam

Ve tesellimiz bir operasyon birkaç tutuklama
Kim kimi götürmüş
Kim kimi öldürmüş
Kim kimin altında
kim kimin üstünde
Televizyonlarda dakikalarca yüksek sesle anlatılanlar
Gazetelerde boy boy manşetler.
Ve ayrıca yargılama programları
Suçluyu bulma girişimlerdi
Askercilik
Polisçilik oyunları

Bıktım artık bir Türk olarak bu denli küçük görülmeye
Benim köylümün veresiye defteri olmamalı
Kömür verme kardeşim
Erzak verme
İş ver, utanmadan yaşasın benim köylüm
Biz alın teri dökmeye alışmışız
Alın teriyle yoğurmak isteriz ekmeğimizi.

Ben mert yaşadım gelirse mertçe gelsin ölüm