Biz Neydik Eski Günlerde

Biz neydik o eski günlerde, 

Yüreğimizde korkunun,eseri yoktu,

Bakma düşmanımız kadar, 

Dostumuzda çoktu.

Kumdan Kaleler yaptık, 

Düşmanlarımız için,

Seferler düzenledik, 

Korkmadan o biçim, 

Dayanmadı bize,

Ne Viyana nede Çin.

Onların ellerinde,

Pamuk şekerleri vardı, 

Kırıldı bize kalkan,bütün eller,

Hep zaferle sonuçlandı, bütün seferler.

Kazandıkça hep ileri baktık,

Geri dönüşünüz olamaz dı, 

Gemileri,en başta yaktık.

Kıskandı bizi izleyen,komşu Ülkeler,

Ne faydası olur,bizi hiç sevmeseler.

Aslımız belli,Neslimiz belli,

Biz buyuz işte,

Tanırız düşmanımızı bir görüşte. 

Korku nedir bilmeyiz,esip gürleriz,

Eğer gerekirse,Dünyanın ucuna gideriz,

Yiğitlik, mertliktir bizim seceremiz,

Bakma sert göründügümüze,

Eksilmez içimizde, hiç sevgimiz.

Bize dostça yaklaşana, 

Elma şekeri gibidir, yüreğimiz. 

Biz koltuk üzerinde oturup,

Bacak çatmadık,

Ne de evde oturup,hergün yatmadık,

Ömrümüz geçti,Cenk Meydanlarında,

Biz eğilmedik, bu can,bu bedende oldukça.

Bu Vatan,bu Bayrak,

Atalarımızdan kalan miras,

Biz hep barıştan yanayız,

En son çaredir,Savaş. 

Yaşam ne gerektirirse,o olur,

Vatan,Bayrak,bize emanet,

Korumak gerekir,canımız pahasına,

Bir Asker doğduk,öylece ölürüz,

Bedenimiz düşsede toprağa,

Ruhumuz arşa yükselir,

Bir ölsekte tükenmez,bin diriliriz.