Bizden Sevdiklerimiz Aktı Hep

Bizden sevdiklerimiz aktı hep
Resimsiz kalmayı unuttuk
İsimsiz kaldık.

Şarkılara eş tuttuk ya kavgayı
Ve sevdalara yoldaş
Başkalarının gözyaşlarına dokunduk
Bizimkilerse akamadan kurudu

Eğreti sevinçler poyraza tutunup gittiler birer birer
Bizdense sevdiklerimiz aktı hep
Bir türlü susmayı öğrenemedik.

İhtiyacımız vardı hep
Yanı başımızda bize gülümseyen bir yüze
Olmadı

Asık suratlı yalnızlıkları giyindik her seferinde
Yokluğun coğrafyasında
Sancılı doğumlara tanıktık
O yüzdendir belki de
Durmadan kanadık

Söyleyemediklerimizin duyulmasını istedik
Yıldızların aydınlığında
Yanıldık.

Oysa neler ummuştuk
Nelere dokunmuştuk
Kış ertesi yeşil ve mavi
Susuzduk

Dilimizde yarından kalma bir türkü
Sol yanımızda kavgaya dair bir telaş.
Gözlerimizde kızıl bir şafağın özlemiyle
El salladık gidenlere
Hem de her seferinde daha bir yorgun
Her seferinde daha bir ağrılı
Ama yine de her seferinde
İçten bir tebessümle