Bize öğretilen

Önce bir kuş olsam..

Düşsem; kanatlarımla uçamıyormuşum gibi.

Süzülsem yükseklerden;

Çırpınıp da tutunamıyormuşum gibi.

Tutsan beni.

Gökyüzü de yabancı oldu artık bana;

Uçurtmalar uçacak terk ettiğim semalarda ...

bir sağanak  öncesi çiğ tanesi olsam, 

Öpsen ıslaklığımdan...

Ve düşünsen beni hiç tanımadan.

Kursan hayalimi belleğinden alıntı bir hevesle;

Bir zamanlar olamamışlarının yerine konsam.

Kırılır mıyım ki senin o naif teninde

Düşsem bir gün bedenden öte o imkansız yerlerine. 

Nasıl bir belirsizlik 

Tariflerin yolu kayıp.

Belki de ben bu değilim, ben ya ben değil de bir düşsem?

Kimsenin kimseye asıl olarak yerleşmediği

Hep bir misafir gibi ağırlayıp yolcu ettiği 

Tuhaf bir ziyaretten ibarettir hayat.

Kiminin giderken yeniden doğuş,

Kiminin yok oluş diye bildiği.

Ben de bir Tanrı misafiri olsam,

Beni o cennet gözlerinde ağırlar mısın,

Yüce yüreğinde yerin var mı; konaklatır mısın? 

Korkma sonsuza kadar değil 

En çok kendi sonuma kadar durabilirim 

Eğer kalk git dersen bir gün 

itirazım olmaz sana, itaat ederim.

Korkma;

Zaten hayal kuruyoruz şunun şurasında,

Ne sen varsın ne de ben varım gerçeklerin dünyasında.

Bize yalnızca hayal kurmayı öğrettiler,

Onları gerçekleştirmeyi değil ki...