Bizim Sonramız Yok ki

- Sahi

Ben ne ara "sonra" oldum sevgili? -

Ey sevgili

Bekledim ücra köşelerde

Belkiler içinde, bir ümitle

Ellerin ellerimde, saçların göğsümde.

Uyan sevgilim, geldik vuslat vaktine

Bahar geldi, açtı tüm çiçekler

Kaç bahar geçti, kaç ömür bitti gidişinden

Aştım senin yokluğunu uzatan yolları, en kestirmesinden.

Saymadım senin için işlediğim günahları

Veda etmek kolay giden ömrüme

Pencere kenarında tek başıma 

Ömrümü kucaklayan ellerin

Bir de gözlerime hatıra bıraktığın gözlerin

Ahh o gözlerin.

Bakıyorum da

Sokağımızdan geçen insanlar, hep bir telaş içinde

Aramıza giren, kavuşmamızı istemeyen insanlar

İsimler, resimler, maskeler, gölgeler, silüetler, korku içinde

Ama ben pencere kenarında, bilmem kaçıncı hayalinle

Soldurmadım sen'li düşlerimi

Gülüşünle dindi içimdeki fırtınalar, kasırgalar

Alabora olmuş bir gemi dolusu keşke

Yüzümde çukurlar, ellerimde şişkin damarlar.

Uyu sevgilim

Rüyalarını süslesin bahar bahçeleri

Sen beyaz elbiselerle, rengarenk çiçekler içinde

Ben henüz veda edemedim karşımda duran resmine

Bir de, elveda demeden benden gidişine.

Ne zaman gözlerimi kapasam 

Dehlizlerin en diplerinden gelen

İki yorgun yaprak gibi, gözlerini görüyordum

Gözlerini gördüğüm her akşam

Bütün yaprakların döküldüğü bir gölette

Yorgun bir flamingo gibi gittiğini görüyordum

Ben, beklemeyi senden öğreniyordum.

Bir yemin gibiydi oysa 

Seni en kapalı kapılarımda hapsedecektim

Beni falakaya yatıracaklar, vuracaklar 

Sensiz bir hayatın yalnızlığında boğacaklar

Durmadan seni soracaklar

Ben kulaklarımı kapayıp

Bütün yalanlardan öğrenilmiş bir gerçek gibi

Kendimi öğretecektim onlara, seni

Bir narkoz gibi damarlarımdan estirecektim

Acıyı, kederi ve ille de seni.

Oysa yüreğime kazınmış umudun bitmemişken

Bu kırık kalpler ormanında bir başıma kalmamışken

Bu dudaklarımdan kırık dişler gibi dökülen

Senin ismindi, biliyorum.

Yokluğunda neredeydim, ben kimdim bilmiyordum

Çıkmaz bir sokakta kaybolmuş çocuk gibi 

İçli içli söyleniyordum

Caddelerde oluk oluk akan sonbahar 

Ayaklarımın dibinde, bir sabun kayganlığındaki vuslat

Ben özlemeyi, senden öğreniyordum.

Bulutlara baktığımda, bir şeyler kaybettiğimi anlıyordum

Gittiğini anlıyordum, her yağmura dokunduğumda

Bu bakır rengi gökleri bir daha yaşayamayacağım diyordum

Işığın dokunuyordu 

O ışık ki, gözlerinden süzdüğüm

Ben, aydınlığı senden öğreniyordum.

Sesimin titremesinden geliyor bu yağmurun sesi

Aklıma dudakların geliyor, bulutlar alıp alıp getiriyorlar bana

Hangi ülkeye göçsem, bir afet gibi

Yine seni getiriyorlar

Şiirlerimi okuduğunda ağlamanı istemiyorum artık

Şiirlerinde beni ağlatmanı

Ben

Gülmeyi senden öğreniyordum...

- Bizim sonramız olamaz

Biz'den sonrası, ikimiz için de ölümdür sevgili -