Bizler

Kalbim seçimlerimin kefilidir,

aklım yaşamımın...

Virajı alamadığım her seferinde biraz daha iyi bilebildiğim üzere,

günlerim hayallerime pervane,

umutlarım pervaneliğin tam kendisine...

Kendime yakıştırdığım, 

"artık ne varsa"!

kökleri dünyanın merkezine,

dalları kainatın derinliklerine uzanan,

bol yapraklı,

tomur tomur tomurcuklu birer ağaç...

Hepsini birbiriyle toplayıp,

beni de adam akıllı çıkarttığında,

yeşili meşhur

o sık orman...

Çarpmaya, bölmeye de girecek olsak tomurcuklar patlayacak!

ateş alacak umutlarım,

çeşit çeşit meyve saracak yeri, göğü...

mamafih sular taşacak,

boyumuzu aşacak...

İşte cancazım!

korkularım 

tam da bu yüzden vazgeçemeyeceğim 

kristal birer balta...

Anla!

Kaçmak bir yana,

şu donup kalmalarım bile, 

taşma!

boy aşma meselesi uğruna aslında...

Ne mutlu bana...

onca aramanın ardına,

kendi kendime donamayacağımı...

"buldum desem hadde girecek"

buldurdu!

arayanım...

donduranım...

ısıtanım...

ve kayboldu...

biz kaybolduk...

bizler...

kayboldular...

Nasibimiz varmış,

bir anne karaağaca düştük...

"Simgelemek zorunluysa eğer,

öyle de zorunluymuş meğer",

nasıl desem?

meyvelerden elmaya,

renklerden maviye döndük.

günlerden perşembeye,

kokulardan yeni biçilmiş çimin...

ve seslerden

köşe başındaki simitçininkine...

O camekanlı el arabasından satın aldığımız 

kendisi çıtır bir çatalda bulamasaydık en güzel kelimeyi,

"ki o üç harfli"!

neylerdik ki 

çıtırdatılmış çin usulü karidesi... 

neyler ki?

neylerler ki?

bizler...

Ayça Özbay