Bodur Şövalye

Zamanlardan bir zaman, bilinmez hangi diyarda
Yaşardı bir şövalye, yenilmez namıyla
Görseniz bir bodur, üstüne bir de sıska
"Nereden bulur bu gücü" diye sorarlardı şaşkınca

Yüzündeki o meydan okuyan ifadeyi görünce
"Vay be, konuşmasına gerek yok" derdiler
Onu pek küçümseyen bazı zâtlar dahi
Korkusuz heybetinden az çok çekinirdiler

Günlerden bir gün, şövalye kılıcıyla
Yine düello etmekte iken bir zâtla
Nedendir bilinmez elinden düştü kılıcı
Ve yenildi, fırsat bulamadan toparlanmaya

Namına inince bir gölge, beklenmedik anda
Şövalye kuşatıldı önü alınmaz bir hüsranla
Şimdi ne ki yürümek öyle heybetli
Geçmeye çekinir oldu insanların yanından

"Peh" dediler; "Bodurun söndü havası,
Gerçi hiç anlamamıştık; nedir numarası"
Süzdüler göz ucuyla, gülerek alttan alttan
Şövalye evinden çıkmaz oldu utançtan

Kapandı odasına günlerce, çıkmadı dışarı
Neredeyse hastalanacak oldu açlıktan
Süzünce aynada kendisini dikkatle
Anladı ki tüm gücü geliyormuş "inançtan"

Öyle ki inanç işleyince tümden kalbe
Bir bodur sıskadan yaratıverir şövalye
Cesur insan değildir hiç bir şeyden korkmayan
Bilakis korkularına rağmen yolundan sapmayan.

11.02.2015