Boğaçhan

Bahar gelince kollarıma,
Orkidenin bombesini patlatırım,
Dolaşırım koku veren goncasında
Söğüdün sarkıttığı dallar olurum.

Birden çıkan meltemle yükselip
Boşluğa dalarım kırlangıç misali,
Ulaşır yere atılan çığlıklarım
Serseri bir rüzgarla susturulur.

Bu iklim gelince ben,
Çağlayanlar gibi düşüp derinlere,
Dalarım dipteki yakamoza,
Hırçın dalgalar çullanınca bana,
Yalçın kayalarla direnirim.

Aslında var ya;
Bu yürek olmasa ben,
Ne sarabilirim çiçeğimi belinden,
Ne de asabilirim yıldızımı telinden,
Bir köşede kalırım belki,
Yaşlı aslanın ateşkes'inde,
Çilekeş ömrün son demi,
Teslim bayrağını çekerim.

19.11.1998-10.09.2008
---------------------------------------------

arka plan:

Orkidenin bombesi mi? Yoksa bir çiçeğin çeneğinde oynamak mı?
Ne kadar benzeyebiliriz ki doğaya? Veya biz doğanın bir öğesi miyiz?

İnsanın nefsî yönünün irdelenmesi, artı ve eksi yönlerinin değerlendirilmesi, elbette hoş veya elden gelmeyen nahoş yanlarının da yorumlanması, yaşamı sorgulayan beşerî sanatların bir amacı idi.

Burada ise, şiirsel bir dil kullanılma çabası içinde, Boğaçhan'ı paylaşalım efendim.

saygılarımla.