Boğuluyorum Bir Şarkıda

dinlediğim şarkı bölüyor geceyi orta yerinden
...

ayışığı yaslamışken başını akşamın omzuna
mavi gözleri dönmüşken griye gökyüzünün
ve vururken gece camlara
bir anı yırtıyor şu anı çığlık çığlığa
ah sevdiğim!
doğrulamayan geleceğim...
sayıklamaları geride bıraktım
bir avuntuya hapsettim geleceği
koca bir şehrin gözlerine sığındım acele ile
gece yarısını vuruyordu zaman
en ertelenmiş düşün
arka bahçesinde işlenen gece cinayeti gibi
bileti eksik bir tren yolcusu gibi
sığınmıştım şehrin yüreğine
kent kokusunu bilirmisin?
cigara dumanında savrulan
sarıp sarmalayan ve kanatan öylece
ardından değil!
alnının ortasından vuran çok kere
ah sevgili!
biraz umut bıraksaydın her şeyi alıp giderken
sağanak sağanak yağmurun çisentisiydim gözlerinde
kelimeler çıkmadan önce ağzımdan dudaklarında dinlenirdi
bir bakışın uzağında eylerdim ömrümü
dona kalırdı kederler
büyük harflerin diyarında
kocaman umutlardı
sonra savrulup giden bir buluttu dokunan ruhuma
rengi siyaha dönmüş gökyüzünde
soluyordun uzaklarda
yağmurlar sustu işte ıradı kelimeler
gözlerimde büyüyen hayaller başka iklimlere çekildi
ve son şarkıya sığınırken ben tanıdık diye
sözler vuruyordu can evimin duvarlarını
karanlıklara asıldım dalgalara direnen ruhumla
kaç dalgada alabora oldu benliğim
bilmiyorum
devrilmedim...
deniz ve martılar çekti kolumdan
sürüklendim
bandırasız bir yelkenlinin kaçak yolcusuyken
kuşlar kaçak mevsimlere ağlıyordu gözlerimde
en son avuntular kaldı elimde
zehre bulanmış fakat öldürmeyen kelimeler sökün etti damarlarıma
bir kurt misali içimi kemirip duran kapanmayan yara
sızlayıp durdu yıllarca

gülüşleri bölüyorum gecenin orta yerinde
bir şarkı fısıldıyor yağmur vururken cama
dağılıyorum
ardıma takılan gölgelere meydan okuyordum oysa
yırtılan bir akşamın iniltisi iniyor genzime
yükseliyor sesler
gecenin orta yerinde geberiyorum yeniden

bir karış karanlığı boğardım hani suda
yalpalıyorum düz yolda
boğuluyorum bir çırpıda
bir şarkı yere çalıyor bedenimi
sözler dökülüyor yerlere...