Boyacı Çocuk

Haydi abi, gelsene!
Boyayalım bu defa bir dünya
En azından bir kerecik,
Alacaya boğalım herşeyi olabildiğince,
Gök rengini de çallar o zaman derya,
Belki yağmur bile yağar;
yıkar gider ya tüm rengi,
Olsun; yine de biz boyadık ya!
Gerisi de zaten;
Hanya-konya.

Söylesene abi!
Neden bu kadar hüzün var,
Şu büyük abilerde, amcalarda
niçin bütün bu karmaşa?
İki fırça darbesi ile hallederiz abi!
Takma sen kafana!
Ben de, ne istersen ona 'okey',
Emret, istediğin şişeyi açarız,
Yaparız üstüne de bir cilâ,
Ne varsa çarığında, dert etme!
Parlatırız da benzer hemen aya,
Sırça köşkümdür bu sanduka,
Sonrası da zaten hep temaşâ.

Gördün mü abi?
Bak; ne kadar küçük benim dünyam!
Bir boya sandığım var eskice,
Şişeleri yaldız, kutusu da süslüce,
Altın rengi kaplamaya bak;
sanki bir hazine, yani altın külçe,
Kenarına astığım üç kerata, iki fırça
Cümbüş olmuş boyaları saysana; bir düzine,
Ne kadar renkli bir dünya veriyor bana,
Sanki hergün lûnaparkta,
Bir dönme dolap biniyor yüreğim,
Bir de atlı karınca.

Ama nafile!
Gözüm yine elâlemin ayağındaki
o kara pabuçta.

17.10.2008

--------------------------------------

arka plan:

Boyacı çocuk bu;
kimin yüreği dağlanmaz ki?
Her canın bir diyeceği vardır,
Bir diyeceği olmalıdır da,
Yoksa boyacı çocuk,
Nasıl bu dünyada yaşayıp,
Sandığını yuva belleyecek?

Saygılarımla..