Böyle Buyurdu Berduş

Bir şair,bir berduşa;
''Aklından sarkan zincire!''

Berduş darağacı zannetti.
Şairin şiirine gerdi ipini.
Asılı kaldılar öylece,
ölüm kokulu tavanlara.
Bir bakışından çark etti!
Ötekisi dile geldi,
yattığı yerden doğruldu;
''İlhamlarına kefen,
imdatlarına mezar,
dizelerine nazar olmayacağım!''
Ben berduşsam,
İhtiyacın var canıma!
Yola savruluşumun sana!
Mürekkebin kanımsa,
iskeletim şiirlerin!''
Bir ayette buyrulduğu gibi,
yanıp yanıp tekrar dirilişim!
Senin aklını başından,
benim düşüşümü başından,
alan,başına vuran,
harf harf sana yazdıran,
İşte bu gerçeklik!
İşte hipodrom iki kişilik!
Birimiz lider,birimiz devrik!
O sepepten çağır,
çağır şimdi melankolini!
Bensiz boyun eğmez,
saymaz kafiylerini!
Sakla arka kapağında,
soluk yüzlü berduşu!
Sakla! Sakla arkanda!
Aynalardaki soyunuşunu!