Böyle Yaşamalıydı İnsan

Ne güzeldi
Seni sevmek
Akşamları
Seninle birlikte olabilmek
Umurundamı
Şu yalan dünya
Ellerim
Dizlerinin üzerinde
Kimbilir
Ne çok şey anlatırdı gözlerin
Her gün
Bir başka huzur bulduğum sesin
Öyle içten
Öyle derin

Bazen
Yanlış bir şey söylerdim
İstemeden
Kırılır küserdin
Kim bilir için için
Gülmek
Sana yakışıyor derdim
Gülerdin
Kibrit çöpüne
Can veren ateşin
Yanıp söndüğü
Ana kadar
Uzun olurdu
Öfken

Başka
Bir bahardı
Unutamadığım
İnsan
Birkere yaşarmış
Bilmediğim
Yılların
Göçüp gittiği
Acımasız
Kuru kalabalıklar
Arasında
Öylece
Durmalıydı zaman

Ben
Yaşamayı
Seninle öğrendim
Çocuklar gibi
Gülmeyi
Korkmuyorum artık
Karanlığımdan
Artık
Bakabiliyorum gökyüzüne
Korkmadan
Bu böyle olmalıydı
Dünya güzel
Kuşlar
Bambaşka güzel
Sanki
Öğrendiğim ilk harf
Okuduğum son kitap
Hangi rüya
Şaşkınlığından saklanırdı
İçi
Sıcak bir kumsal gibi
Yosunları tutuşturan

Ne güzeldi
Seni yaşayabilmek
Ellerim
Ellerine tutsak
Güneşle eriyen
Ilık bir mevsim gibi
Tenin
Kokularıyla koşmaktan
Yorulmadan
Ve
Hiç usanmadan
Bir ömür
Ancak
Böyle yaşanmalıydı
Böyle yaşamalıydı
İnsan