Bu Gönlün Nezaketi Cömertliğindendir

Derdi olan neylesin?
Hayatlarımız birbirine dokunuyor ya
Gerisi yalnız veya aç birer yalan...


Bakıyorum da hayat hikayelerine
Hiçte yabancı değiller
Yarım yamalak kendini sevmeler
Kıskanç, şüpheli...
Nice melankolik ruhi bulanık haller


Kendini kurban etmek,
Şefkat göstermek adınaysa
Hayatın kötü ve acı yönlerini yayanlar
Sınırı, insan duygularının sınırı deyip de
Sevgiyi devre dışı bırakmasınlar!


Yeterli midir;
Sadece onların ne düşündüğü
Zihninde olanı anlarken
Ne hissettiğini anlamadan
Kalplerde olanı anlamaksa
Çok daha önemlidir


İnan bana!
Sahipsem kendimle cesaretime
Razıyım cür'etim ile yüzleşmeye
Varsın uğrasın hayal kırıklığım
Üzerime onu da yükleye bilirim


İncinmiş kendi duygu dünyamda
Dilimden dökülür bu samimi sözler
Duygular geniş bağlamda kucaklanmış
Başkalarının tutkularında yaşayabildi ise
Kendim içinde tutkuyu yaşatabilirim


Anlasana diyorum be zavallı zihnim;
Ele geçirdiğin kendi kişiliğim
Yol açtığın patlama ve zarar verme güdün
Acı çekmeme ve suçluluk duygusuna bırakılan
Çaresiz yarım yamalak duygularım


Korkmuş bir çocuk olduğumu kabul ediyorum
Duygusal olgunluk son ifademde
Mümkün olmaz yargılanmakta
Kendini aptalca hissettirse de
Belli ki dilim pişmanlık içermekte


Unutma ki!
Kabul, dostluk için de olsa
Seven aynı zamanda en çok nefret edendir
Cesareti vardır korkak olsa da
Keyif aldırırken o da acı çektirir


Lakin kendisinden
Keyif almamız istenirken,
Üzüntüyü dışlamak anlamına gelmesin,
Çünkü çok sevinç duyabilen
Kendisini acıya en fazla maruz bırakandır


Hadi bir düşünelim
Keyfin yerine üzüntü alırsa,
Kendisi olma cesaretine sahip kişi,
Hiçbir şey hissetmemek yerine,
Daha çok üzüntüyü hissetmez mi?


Aslında başkaların nefretiyle ilgilidir;
Kaygıdan kaçmak, suçunu telafi etmek
Kendisini başkalarına zorlantılı bir şekilde adamak
Bir başkasının sevgi açlığında
En yumuşak dokunuşlarıyla yüzleşirken
Aslında bilmektir ne acı ki aç olduğunu


Korkudur işte içimizdeki o an ki öfke,
Derhal bir suçluluk duygusuyla perdelenir
Öfkeyi hissetmemiz için doğasını bilmeliyiz
Kelimenin en duygusal bağlamdaki anlamıyla
Tabii bir başkasının öfkesini anlayacaksa


Oysa biriken bir dostluk stokunda
Dışarıdan gözlemek değil,
Ona katılmak asıl önemli olan
Duyguyu yaşayanla duygusal bağa giren
Sevgi, şefkat ve merhamet içinde
Yeterince içine sindirerek
Hazmede bilmelidir!


Şimdi etkisini hissederek
Öfke içinde kaybolup gidenlere
Açıklanamayan ama borçlu olunanlara,
Karşılıksız ama gerekli bir lütuf gibi aydınlatanlara
Sizlere sesleniyorum bu sözümle


?Bizdeki bu sevgi ah nelere kadir!
Zayıfların duygusu değildir
Güçlülerin zor elde etikleri haldir.'


Sonuçta;
Hayatın sertliklerine ve kötülüklerine karşı
Kayıtsız ve duygusuz
Şefkatle okşayan bir ele,
Sevgi ile bakan gözlere
Ve iyi telkinler yapan sevgiliye kavuşmadıkça
Kendi topladıklarımızla baş başa kalırız


Ve anlarız ki
'Gönlü pak olanın sevgisi de saf olurmuş'