Bu Kaçıncı

Kara bulutlara umut ektim dün gece
Rüzgar oldu gözlerim ve dağıttı yalnızlığı
Tek tek topladım yıldızları gökten
Hepsini iliştirdim güneşin kalbine
El çekmedi karanlık üzerimden

Köhne kalmış evlerin çatısından güvercin sesleri topladım
Boşuna değildi ya bunca yakarış
Toprağa verdim kursaklarındaki sütü
Sonra filizlendi
Düş oldu, can oldu yaşamak
Dedim ki bir ben varım bu dünyada
Bir de güvercinler tüm sessizliğiyle

Işık astım dallarına ağaçların
Ne kadar çok kazınmışsa yürekleri
O kadar su serptim köklerine
Ruhlarını kalplerine kazıyan insanların
Verdiği acıya merhem olsun diye

Sonra insan ağladı
Yaşamak bu kadar zor olmamalıydı
Bunca nefes alanın içinde
Tek insan, insanın kendisi kalmalıydı

-Herkes insan olmalıydı-

Olmadı
Yüreğe değen sesler
Bir daha duyulmadı

Keşke mutluluğun ellerine
Yalnızlığın mührü vurulmasaydı

Tanrı kırbacını son kez çıkardı
Yer yarıldı
Üzülenler yandı
Üzenler yine yaşadı

İnsan şaşırdı
Bu
Acı
Kaçıncı?