Bu Kaçıncı Devrimiydi Sol Yanının

YALNIZLIĞI YARALAYAN KADIN -12

Dar ve ıssız sokaklara saptmıştı ruhu,

O kadar zaman beklemenin yorgunluğu vardı.

Ruhundan tut gözlerinin ela'sına damlayan

Bilinmez bir çare sabahlara tutunmuştu,

Baharın verdiği heyecan ve mutluluğa kanmıştı.

Biliyordu ,yine uzaktan bir yalnızlık görülüyordu.

Görüyordu.

Uzaktan kaybolan düşleri geliyordu gökyüzüne.

Utanıyordu semaya baş kaldırmaya,

Biliyordu ,o hala yalnızdı.

Sözü vardı ,yalnızlığına mahkum kalışına…

Yılmıyordu.

Unutması gereken kaç bahar vardı, kim bilir…

O da saymıyordu.

Yılgındı.

Gözlerinden yaş değil,ömrü akıyordu.

Durmuyordu.

Durduramıyordu.

İsyandan uzak sessizliğe amade kalıyordu.

Bin bir yalnızlığı delip geçerken,

Hep sol yanının gücüne inanıyordu.

Bir kez daha mı yanılıyordu ?

Bu kaçıncı devrimiydi sol yanının?

Bu kaçıncı yalnızlığıydı.

Oysa ki; o kadar şendi,mutluydu dopdoluydu.

Kendini yok eden kendisiydi.

Anka kuşuna rakipti, artık bunun da ondan gittiğinin bilincindeydi.

Biliyordu….

Bildiklerinin ağırlığı altında kalıp,

Yarınlardan medet umuyordu.

Ruhu yüreğinden daha fazla kanıyor,

Alıştığı yalnızlığa, dönmemek istemiyordu.

Şartlar içine çekiyordu.

Düşleri elinden kayıyor.

İnatlaşıyordu hayatın rengiyle.

Siyaha bürünüyordu.