Bu Nasıl Kin

Yine en saf halinde ayrılık
Öyle genç bakıyor ki bu defa
Öyle acıtıyor ki yokluk
Mızrap mızrap saplanırken yüreğime
Kan revan oluşun
Ve tutuşurken sol yanım
Sana ?canım? diyemedim
Sarılamadım bir defa
Hep uzaktan uzağa selamlaştık
Hep anlatıldın bana
?Büyümüş ablası
Koca delikanlı, bir çocuğu var?
Ah göremedim yazık ki....





Yine dokundu gözleri gecenin şaşkın umutlarıma
Yine bir yitik sancısı yüreğimde
Yıkın artık yokluğun penceresini
Ayrılığı müjdelemeden gölgeler ferdanın çehresinde
Yolunu kaybetmeden göklerin
Uzağında amansız zılgıtların parçalanmaktayım
Kirpiğim ıslak gözlerim yorgun
Yönümü kaybettim bulamıyorum






Serseri bir bıçak saplandı yüreğine
Ve kör ve asi bir kinle büyütüldü düşmanlık
Cehennem adımlanıyor her köşe başında
Güneş olabildiğince siyaha boyanırken
Gece katran kusuyor
Bu nasıl bir dünya
Bu nasıl kin
Bu nasıl bir nefret ki kefenlendi gülüşün...






Buzul bir gözyaşı eşiğinde
Harmanıma karıştın
Bu ağıt hangi kazanda soğur,
Hangi elde teselli bulur sevdiklerin
Kanla yıkanırken gece
Alfabemden sen düştün...






Bir gidiş daha
Yüreğimin derinlerinde firari
Omzunda melekler ağlaşırken
Alın çizgilerinde ömür mü bitti
Bir yaprak daha düştü yemyeşil
Bir ten daha karıştı torağa
Ölüm uykularımın dibinde şahlanır
Yine arşa yükseldi vicdani sorgulama
Yine ölüm sürmelendi bahar yapraklarına...






Dur artık
Durul artık
Ölüm unutul artık...




Not: Bir süre olmayacağım. Sevgi ve saygılarımla...