Bu Ölüm Sendi

Bir gece yarısı gözlerimi üzüşün
yeni doğmuş bir kuğu gibi gözyaşlarımda süzülüşün
öyle bir tutuşun varki nefeslerimi
Azrailin bile nefesleri kesildi
öyle bir tutuşun vardıki moraran ellerimi
damarlarımdan fışkıran bedensiz ölümleri
evet bu ölüm sendi

Seni düşünmek
bir kibrit çöpünün belinden tutabilmek
ona bakarken gözlerini kırmamak
parmaklarını defalarca yakmak
onunla yangınlar çıkarmak

ve denizi giydirmek saçlarına
eceli ben olsamda
bana ağlarmı kendisini söndürse bile

Hayat haykırsada terleyen nefeslerime
beni bana bırakıpta
senin nefeslerinde benim ipimi çekti

Ağlamak
ayaklarından öpülesi yüzlere dokunmak
damarlarının her karışı avuç dolusu
bakışlar
kendisine bakan gözlere
körlüğü bile çok görsede

Bak
şehirler yutuyor
köy kokan neslimi
sabrımı zorluyor
bana uzanamayan ellerinin titrekliği

yılan zehriyle
yalan ise insansız ölür
bende ölüyorüm sensiz sende

Gidişin gözlerimin üzerinde
için için seni sevişim
diken diken oluyorum
selalar okunurken
korkuyurum
ölüm hak bilmeyene bile hak

musalla kalbinde en son yatan benmiyim
avuçlarında sana bakan çizginmiyim
şimdi tadımda dolaşan bir zehir gibi
dilimin üzerinde duran bedensiz ölümler

evet bu ölüm sendi...

























i