Bu Sefer Ağlamadım Anne

Bu sefer ağlamadım anne,
Vallahi bak ağlamadım...
Tamam...
Kalbim hıçkıra hıçkıra,
Akıttı gözyaşlarını içine içine...
Ama gözlerim ağlamadı,
Ben ağlamadım anne...

O bitti dediğinde,
Canımda acımadı eskisi gibi..
Vallahi bak acımadı anne...
Sadece..
Uyku düzeni bozulan bir çocuk gibi,
Mızmızlandım durdum,
Onun arkasından gidişini seyrederken öylece...

Biliyor musun anne ?
Gözpınarlarım var ya hani,
İşte onlar..
Sahra çölünden bile daha kuruydu,
O beni terk edip giderken...
Biliyorum...
Eskiden olsa gözpınarlarım,
Çağlayanlar gibi akar dururdu..
Ama ne bilim işte,
Bu sefer ağlamadım anne...

Biliyor musun anne ?
Bu sefer canım da fazla acımadı..
Bitti dedi ve gitti..
Ve inanmayacaksın ama bitti...

Hani kurban bayramında,
Canı acımasın diye hayvanın,
İyice bilerler ya bıçakları
İşte o da bu sefer,
İyi bilemişti ayrılığı...
Ama bilememişti ki anne,
O istediğinde,
Canımı zaten seve seve vereceğimi...

Eskiden gözlerim hep nemli olurdu..
Sözlerim hep ağlamaklı..
Elerim küçük çocuklar gibi,
Hep gözlerimi silmekle meşguldü..
Burnum akardı mesela,
Her ayrılık sonrası anne..

Ama bu sefer hiçbir şey olmadı,
Sevgim mi bitti ?
Yoksa sevgisi mi bitti anne ?

Ama ben hala çok seviyorum onu..
Parmaklarımla hala onu tuşluyor,
Dört gözle yollarda onu bekliyorum...
Resimler bile eskidi artık anne,
Onun gül yüzüne bakmaktan...

Ben onu çok severken,
Gitmesine neden neydi anne ?
Her şeyin bir nedeni varsa,
Onun beni böylece ortada bırakıp ta,
Çekip gitmesine neden neydi anne ?

Demek ki her gidişin,
Uzun uzun açıklanacak,
Saatlerce konuşularak anlatılacak,
Bir nedeni yokmuş anne...
Bazen nedensiz de gidebiliyormuş insan,
Karşısındaki insanın,
Aşırı sevgi seline maruz kalınca...

İşte o gitti anne...
Sar beni kollarınla,
Çok üşüyorum anne...
Onun yokluğunda...