Bu Şiir Değil Aptallığa Vedamdır

Bu güne değin,

Taaa çocukluğumdan beri,

Yaralarımı hep kendim

Tek başıma sardım!

Gel gör ki;

Şu kocamış soyut zamanda,

Somut

Şair ruhumla bile

Artık

Ne

Takla attıracağım

Estetik bir imgem,

Ne de

Duvara toslayacak

Engin bir sabrım kaldı!

Oysa ki

Düne kadar;

Hani

Dün dediysem de,

Bu satırların yazıldığı

Tarihe bakıp da

"Mayıs"

Diye

Okumayın sakın!

Gönül yaralarımı,

Varoluşsal yenilgilerimi

Tekmil "imkânsız"lıkları ötelemiş

Ve

Ben Mayısa

"Gülan" demiştim,

"Aşk" demiştim,

Emeği

Vefayı

Aşkı

Hep baştacı etmiştim!

Ne taç'lığını

Ne ona

Nefes almak gibi olan açlığımı

Hissetmedi bir türlü aşk,

Kendisi

Nefesimi

Gülümseme sebebimi

Sevmek inadımı

Bir başına bırakıpta gitti,

Yani

Beni yok saydı!

Demek ki,

Emek de

Vefa da

Koca bir yalan,

Uyduruk bir masaldı!

İnanacağım

Ne bir aşk

Ne bir vefa

Ne insan

Ne de kendim kaldı!

15/16:Mayıs:2023