Bu Son Vedadır

şehir dökülürken çisil çisil omuzlarımdan
bir siyah buluta sevdalı gözlerim
senin haberin olmaz her adımın vurdum duymazlığından
bilmezsin ürpertilerimi
kısılmış yürek çığlıklarım
aksinde boğulmuşçasına zaman
dilin nakaratında ıslanmış sözlerim


kırılmışlıkları toplamanın vakti değildir kadın !
hançerende mahpusken suslar
özürlenme boş ver
boşver ki hükmünü sürsün vuslatsız aşklar


makarrı saltanatına yalnızlıkları mühürle
ve bir dağ başında
ağıtlara defnet köhnemiş sevgileri
bil ki yiğitlik hesapsızcasına sevdalanmaktır
ve unutma ki sevmek
zemheride yanmaktır


bu son vedadır kadın !
bu şehrin kahpeliğine...


fiyakalı ayrılıklar oynaşır sokak lambalarında
kaldırımlar pususunda meczup bakışlarımın
kahrolası bir inattır ay ışığı
gölgesinden tedirgin yıldızlara sokulur
beni bu şehirde yalnızca serseri bir ölüm bulur


çıkmaz istikametler düşerken yalın ayak düşlere
yokluğun ve yoksunluğun başkaldırısıdır bu
bükülmüş boyunların sessiz isyanı
salacakta bir veda merasimidir bu
yitikliğime kıyamda kimsesiz kalabalıklar
haydi sor !
nasıl bilirdiniz ?


bu son vedadır kadın !
bu son kaybediş
ve bu son bir gidiştir
unutma !
unutma ki tükenmeyesin...