Bu Son Vedadır Kadın

şehir dökülürken damla damla bakışlarımdan
bir siyah buluta sevdalı gözlerim
senin haberin olmaz her adımın vurdum duymazlığından
bilmezsin ürpertilerimi
kısılmış yürek çığlıklarım
aksinde boğulmuşçasına zaman
dilin nakaratında ıslanmış sözlerim



kırılmışlıkları toplamanın vakti değildir kadın !
hançerende mahpusken suslar
özürlenme boş ver
boşver ki hükmünü sürsün vuslatsız aşklar



makarrı saltanatına yalnızlıkları mühürle
ve bir dağ başında
ağıtlara defnet köhnemiş sevgileri
bil ki yiğitlik hesapsızcasına sevdalanmaktır
ve unutma ki sevmek
zemheride yanmaktır


/bu son vedadır kadın !
bu şehrin kahpeliğine/



çıkmaz istikametler düşerken yalın ayak düşlere
yokluğun ve yoksunluğun başkaldırısıdır bu
bükülmüş boyunların sessiz isyanı
salacakta bir veda merasimidir bu
yitikliğime kıyamda kimsesiz kalabalıklar
haydi sor "nasıl bilirsiniz ?"


bu son vedadır kadın !


bu son kaybediş
ve bu son bir gidiştir
unutma !


/unutma ki tükenmeyesin/