Bu Sonmuş

Bir varmış bir yokmuş,

Gecenin karanlığında

Parlayan yıldızların kucağında

Sevgi, yine hayal kurmuş;

Hoyrat bir rüzgar olmuş

En dik yamaçlardan savrulmuş

Sesi en uzak diyarlardan duyulmuş

Ağaçlar titremiş, hatta korkmuş

Yapraklar bu çağrıya direnememiş

Onunla birlikte mutluluğun yolunu tutmuş

Aramış aramış yorulmuş

Okyanusun koynunda uyumuş

Bu seferde dalga olup

Ancak taşlara çarparak durmuş

Susmuş, umudu tükenmiş

En uzak koyda dinlenmeye çekilmiş

Ve yine insan olmuş

Kalbi her zaman ki kafesinde

Ne yapsın alıştığı yer oymuş

Sıkıştıkça sıkışmış

Kaçmanın cezası büyük olurmuş

Damla damla kan

Gözlerine oturmuş

Bir varmış bir yokmuş da

Bu masal değil kabusmuş

Gökten üç elma da düşse

Hadi üçü de Sevgi'nin elinde

Bizim ki yine iyilik peşinde

Aç gözlerini bu sonmuş

Bile bile yenilen

Mutluluğu elinin tersiyle iten

Çünkü sen hayali değil gerçeği isteyen

İşte bu yüzden yokmuş

Var olanlar aslında sadece yokmuş...