Bu Yangın Sönmez Çocuk

Yollarını aşıp gelsen
Karanlığa güneş gibi
Belki bir bahar akşamında
Şu gönlüme esen yelsen.

Yalnızlığın rıhtımında,
Bilmem nerden geldi bana,
Sanki sabah ayazında
Gönlüm yaza döndü birden.

Ey çocuk, kara çocuk;
Ellerini çekme benden,
Gönlümdeki yara çocuk:
Seni mahrum etme benden.

Şimdi her şeyi bırakıp dönsen
Bir bahar akşamı gittiğin gibi.
Sensiz her günün şafağında
Ne haldeyim ah bir bilsen!

Cılız mum alevinin isiydim ben
Lal olmuş gönüllerin nefesiydim ben
En zayıf halkanın da sesiydim ben
Yangınım çoktan küle döndü bir görsen.

İşte o mumdan çıktı bu yangın
Tesir etmedi üstüne yağsa da çıvgın
Yüzüm hep güler, içerim dargın,
Artık çare değil yolundan dönsen.

Bir el et hüznün en kavi yerinde,
Ardından bakıp da giderken
Ömrüm hep orda, en sahi yerinde
Toprağımı kazdılar hasretini çekerken.

Ey çocuk, kara çocuk
Umudumu çalma benden
Gönlümde dinmez yara, çocuk
Gençliğimi alma benden,
Ömrümüz daha baharken...

Not: Bir türküye durur gibi, sessizce ayaklanır bahar, görürüm sonra ufuklardan, tükettiğimiz şu ömür nereye doğru gider daha belli değil, ne için açtın gözünü bu sabaha bir düşün, nereye sen, ey yolcu, silkin ve uyan, şiirdir başı sonu her yaşamışlığın, gör beni bir türlü içinden çıkamadığın karanlıklardan...