Buğulu Cam

Sen suskunum sandın az önce güneş battı
Görmedin...ki gözlerin aşılmaz buz dağıydı
Aşkı ele yatırdın gidip kalbini sattı
Kader dediğin gözüm ihanetin ağıydı
O loş, serseri sokak ve gamlı duvarları...
Onlar ki kaç senedir kalbimin mezarları



Sen küskünüm sandın düne, güne yarına
Saatin kadranını yalan sözlerle büktün
Anıları kullandın bugünün yararına
K/ördüğüm hayalleri tek bir lafınla söktün
Dedin: ' Aşk bir denizdir, dalgası ne can yakar'
Dedim: ' Bir tufan ki o, kini cihanı yıkar'



Sonra gittin bakarak cesur biraz da tutsak
Biliyordun aslında mutluluk uzak artık
Ağırlaştı adımlar yürüdün ağır aksak
Yetim bir çocuk gibi hayallerin de yırtık
Bazen kararır sema topyekûn ağlar dünya
Uyanmak istersin ya, demek bu yalnız rüya



Şimdi bana 'iz' gerek aydınlığa açılan
Çözülen hayat bağım düğümlensin yeniden
Şimdi bana 'giz' gerek dört duvara saçılan
Mutluluğun formülü keşfedilsin aniden
Sen şimdi geçmişimin yalnız buğulu camı
Çizeyim üzerine yazdığım sonsuz gamı