Buğulu Perde

Buğulu bir perde ekranında
Her matinede ayrı bir hayat
Sunarken zevkimize
Kim bilir neler acıtarak yüreğini
Ya da neler güldürerek yüzünü
Çizdi bize her hikayesini
Belki ağlayan çocuğun gözyaşıydı o,
Belki acı çeken kadının kalbi,

Yalnızlığı anlattı belki,
Evet evet işte o filmde hatırladım,
Kim bilir yalnızlığa olan özlemiydi aslında anlattığı,
Özlemi anlattı çoğu zaman
Çoğunda da hatalarımızı
Irksal, dinsel, cinsel, evrensel hatalarımızı,
Görelim kavrayalım istedi...
Kahramanının hatalarında kendi hatalarımıza varalım istedi,
Zaten hatalar ortak değil miydi?
Her seferinde önümüze sergi açtı bunlardan,
Üstümüze alınalım da kaçalım tekerrürlerden diye
Anladık mı?
Buğulu perdeyi her açtığımızda ağladık, güldük,
Titredik iliklerimize kadar, yok artık dedik,
Peki anladık mı?
Yine yaptık yine yaptık...
Yine doyamadık işkencelere,
Duramadık yine ayırdık insanları rengine, seçimine, inancına göre,
Yine gömemedik silahlarımızı, vurduk acımasızca,
Düşünemedik komşumuz aç mı tok mu demeden uyuduk rahatça,
Bölüşemedik bonkörce ekmeğimizi,
Hatırlayamadık kaç kalp kırdığımızı ki, kırıkları tamir edelim,
Kimsesizleri, öksüzleri, sokaklarda yaşayanları göremedik ki,
Hatırlayıp da başlarını okşayalım, ellerini öpelim, bir battaniye verelim...
Biz ki güneşin göğsünde yatan sıcaklarda, kapımızdaki serçeye, kediye, köpeğe
Bir yudum su bile vermedik...
Masumlara arkamızı döndük hep,
Ve yine sevemedik YARADAN'dan ötürü yaradılmışları

17 Aralık 2008/ 15.45