Buğulu Şiir

1

yıllar önce ölmek daha kolaydı
uzun sürerdi dudaklara bak baka sevişmek
gözler kapanınca bir tutam suyun temizliği
rüzgâr eserdi habire
gülüşlerimiz kalemin ucunda
şiirlerde yazlık sinemaların gazoz kokusu
leylak yanlarını görürdük güneşin
saatteki neştere onurlu duruşlar sunardık


ne zamandır ruhuma balçık kokuları geliyor
ölmek zor




2

leylaklı gülüşlerle gelirim sana
aşkın yüzünü gökyüzünden koparıp
bütün yangın tutkular adına
yaşamanın dinginliği için
akrebi yelkovandan yırtıp ayırır gibi
terminalde uyuklarken martılar
otobüs camının kahramanlığı gibi
hep yanındaymışım gibi gelirim
özlemi bilirim ama
'uzak' harfleri üzmekten başka nedir ki


gözüm yaşıma imrenirken
bahar yumruğunu beş kez sıkmışken
dokuzuncu senfoniyi kaldırımlara döküp
gölgeme dokunan bir melodiyle
kırılmak üzere olan ışık gibi
usulca eriyecek nefes gibi
yürürüm sana
en düşsüz dibinden çıkıp karanlığın
tinerci çocuklar göz kırparken çöllere
vahanın karşı devrimciliği gibi

yankı boşluklarını doldurmak için
dağları sırtlayıp da gelirim sana
utangaç bir kızın yanak kızıllığını yaymak için
rüzgârı çağırırım en çok da bunun için
gülleri koklamadan solduran orman krallarına inat
sevgiye acıkmış toprağa mayıs kokuları serpmek için
kırgınken maviye ve kendi tarihime
ruhumun daralmasına bir ilacım bile yokken
öpmek isterim yağmurlu akşamları dudağından
eksikliklerimi alıp yürürüm sana


dalgınız nicedir unutulmuş kartpostallar gibi
güneşi azalan sokakların sessiz beyazları
kavuşmayı bekleyen ilikleriyiz ne zamandır
yurdunda bile gurbette olanların türküleriyle
saklanan sabır ve sedeflenen inadımızla
gecikmiş itiraz ve yazlık yerlere kaçmış direnişe gücenerek
ömrümüze konulmuş yasaklara hiç aldırmadan
tamamlar gibi kıvılcım sesini
sımsıkı sarılıp toprağın zerresine karışabiliriz artık
gücümüze gizlenmiş suyun buğusunu öperek hem de...