Bukle

önce bukle dedim
sonra mavi şal
parmaklarınızın arasında elleriniz
sonra ayaklarınız derken
sandalye karıştı söze

bence
ölüm o an saçlarınızla tuttuğunuz bir fısıltı
aynı anda onca şeyi konuşurken
merak edip pencerelere koştunuz
sevimli bir kedi ve yalnızlığı
bir de uçak geçiyordu

deniz kustu yuttuklarını
vardılar
kum güzeli iskeletleriyle olmamışlığı yaşatan
kime değdi bilmiyorum
balıkçı çekti küreğini
özlemler içinde bir şair
dinledi yüreğini

sırtımızda yaralı suvariler
ortamızda bir ayna varmış gibi aynı yöne terk edilen
mavi kuşlar salındı gökyüzüne
bir daha sorduk
hangisi bizim
bizim
kalbimizdi

bulutlarıyla sandallara şarkı söyleyen çarmıh
habersiz bir ölü çıktı denizden
duyduklarına diz çökmüş insancıklar
ve korkularıyla çiçekleşen
martılar geçti içimizden

o düzlükte tek anımsamadığım kalabalıklar arasında
kendine sorular soran
boşluğun dinmeyen hafızası
söylendikçe bizim dansımızı resmediyorlar
hiç bozmadık çemberi
tanrılar öperken dudaklarımızdan.