Bukle Defne Ve Taç

ardından dökülürken yapraklar
dönüp yürüyebilirsin özgürlüğün yolunda...

sana aşktan söz edebilirim umutsuzca
ve sen inanmayabilirsin anlattıklarıma




sözlerimle yönümü karıştırmam asla!
önümü görmezken daraldığımda
sonsuzluğa yolladığım umuttu
fenomen çığlığı mavinin

bazı geri çekişleri kim umursar ki?
coşkusuna daldığında koskoca ummanın
bilmediğin sınırdı bedenine dolanan zincirler
gözlerin kapalıydı sevgilim yukarıda dolunay
aşka tutsaklıktı sarf ettiğim sözler
bağışla henüz yaşarken beni!


en son
dizlerimin üzerine çöktüğüm gün
uzaklaştı aklım kendimden


gün geceye gebe
ve
sancılı göğün yüzünde alaycı gülümseme
eteklerinde sonbahar
ellerinde hâlâ diri umutlar
başını kaldır feronia!
umutlu bir tebessümde aydınlansın günün yüzü
kısa yolda dar adımlar
buklelerinde defne taç hala
mermer teninde ay ışığı inlerken
çözülüyor gecenin ipleri
savur saçlarını feronia!
dinlerken dalgaların sesini yüksek sesle bağır!
doysun sessizliğin nabzı
sıyrılsın cama düşen buğu


süslü zamanların gösterişli açlığıdır
ve
dimdik yamaçlarda yeşil küskünlükler kaçtığın

benimse;
kaybettiğim gün seni çözüldü dizlerimin bağı
büküldü dudaklarım
koynuna saplandığım çekişmeler kaldı geriye
anlatımın ötesine aşarken hoşluğun
yüreğin son sözü irkilişti yine


ah zamansız konan kuş avuçlarıma!
saf ve duruydu her şey gözümü açtığımda
sen sana
ben bana tutsakken daha...
yanılgıdır büsbütün alçalsa da sığamadığım

umursadığım
güneşten parlak kısmıydı daldığım düşün
solarken gece yamacımda
iki noktaydık siyah gecenin koynunda

düş desem ölmeyen hıçkırıktı gözyaşı dudağımda...