Bükümsüz

-bu kat kat, kıvrım kıvrım şehri tutunamayan düşler taşır-

bir mozaiksin sen
çarpıcı renklerin meçhulü
kulaklarında ardıç kuşları
ellerin tenhalığa örülü

tuhaf boğazının söyleyemedik düğümü

acının ve aşkın hürriyetinden prangalısın
dudaklarında kelepire çıkmış yalınç gurur

bir ardiye yaşantısında ruhunu çoğullamak

kullanmadığın
bu dört başı mamur göğü
iki dirhem bir çekirdek ölümü
saklamak...

tüm gece Aya İrini güvercinleri peşinde
bağlıyorsun
sonsuz sonuçlanmalarını yegane sebebe

sen ne vakitler yaşadığını yine sen bilirsin

içinde ne ürpertiler yetiştirdiğini

ne güneşleri gölgelediğini

ne benlikleri tütsülediğini

yine sen bilirsin

işte sen;

ertesine ait ve tükenik şiirlerin kadını
kirpiklerin kınından çıkmayan kılıç keskini

işte sen;

gidişsiz yollar yorgunu
damla damla yitiksiz umman denizi

sen bir intihar yaşamında tutunamayan kırılmasız