Buluttan Fenerler Kağıttan Uçaklar

Bir çıkış yolu olmalı !
Göremiyorum
Dokunamıyorum
Hissiyatsizce öylece duruyorum...
Dirseklerim sertleşince kirden
ve pastan görünmez hale gelince çehrem
O an unutuluyorum kuytu köşelerde
Görmüyorlar
Duymuyorlar
Çok mu çaresizim
Çok mu yoksunum her şeyden?

Belimin boşluklarında hareket eden zarif parmaklıklar sanki güldürmek ister gibi beni
Aciz dudaklarımı aralatıp içimi doldurmak ister gibi dumanın rengiyle...

Şimdi ulaşabilmek sana camının kenarında oturup,
Sessizce izlemek yatağındaki sağa sola dönüşlerini,
Kararsızlıklarını
Dokunamamak...
Ne kadar sitemkarım,
Bir anda bambaşka bir kişilik üzerinde durduğum
Bu hep oluyor, tüm yelkenlerim boğuluyor,
Sonbaharın sonunda
Ve sen uyanınca kış uykundan
Çıkınca mağarandan , yeniden diriliyorum ilkbaharın sesiyle
Sana uzak yamaçlarda
Göremezsin , boynuma taktığın yıldızlar teker teker kaydılar
Hiç birine bağlamadan dileklerimi öylece sönüp gittiler...

Bir çıkış yolu var mı bu bilinmezliklerden ?
Sorular
Sorular...
Hepsi cevabını almış ve oturmuş bir köşeye


Oyunlar ne garip oldu,
Düşünceleri asmak için ipler
ve taşlamak için gırtlağa kadar gömülü anıları
ve her seferinde bir eksik çıkan sayılar...
Yok olan birşeyler var...
Sende bende ve yamaçlarda,
Köprülerde bu kez görülmedi sular,
Camlar buğulu , yüzün sola dönük

Karaya bağlayıp içimin hayvanlarını
Sırtını teslim edince rüzgara
Küçüldüm sanki yaşlı bedenimde

Sanıyorsun ki o hep aynı yerde
Aynı miktarda ve aynı anda dikilince karşısına
Göz göze geldiğinde çözmelisin beni

Varoluş damarım tuttu yine
Uzaklaşamıyorum
Ölümden kaçmış düşüncelerime çarpmasın diye kağıttan uçaklar
Kıyılarda fenerlerin altında boğuluyorum
Çekirgeler ve ateş böcekleri
Şenlikli bir hüzün
Ufak adımlarla sindiğim korkaklığa eşlik eder gibi
Buradan fenerlerin etrafından bakınca,
Evren ne kadar da küçük

Hayır !!!
Şimdi değil kendimi kaybetme zamanı...

Biliyorum bir çıkış yolu var
Fenerlerin tepesinde,
Göğe daha yakın yerde
Bulutlara dokunduğumda
Varabileceğim son nokta...