Bun/isyan

BUN

Öz yaşam öykü/sel resimlerin,
Resm-i geçidinde saklıydı,
İsyanım.
Bir taşın çatlamasında.
Hayallerin yitişinde.
Pembe bir gülün soluşunda-gizli!-...'ydi ruhum.
Yaramaz tayların tepinmelerinde, başak ovalarda, dağ yamacında...-gün ışığı-
Gerçeğin gün be gün batışında,
Gün batışlarında...


O tanyerinden uçuşu yalnız kuşların,
Gözlerimi kanatırdı,
kan ağlardım, kendim için ...
bencildim...
ben/cil ağlardım,
ben/cil şiirler karalardım...
O kuşların kanatlarının kalabalığından damlardı
kan kiri gözyaşlarım,
İsyandı türküleri...

İsyandı.
İsyanımdı.
Döverdi kendini,
Dövülürdü hayatla.
O buğday un olur,
O buğday bun olurdu.



İsyanım döverdi yine kendini yakalandığı her geceden,
Her heceden ağzından kaçırdığı!
Lal olamamış dudaklarına küfrü basardı!
Susmanın aslında konuşmak olduğunu anlatamadı,
Kendine!
Susmuşluğun, suskunluğun;
Ama susturulmuşluğun değil,
Sustalı bir çakı gibi her an bir çığlık olmasına dayanamayacak kadar naifti her nedense,yüreği...
Kurnazlıkta yoktu gözü,
Sevgi dolu isyanı bile sığamazdı yüreğine...
Ağlardı...

Çağlayanların susuzluğunda
bırakırdım kurumuşluğunu, içimin...

Adım, adıl olmuşken
Üzülmek niye ki şimdi?

Kem gözlerin nursuz gözlerinde asardım kendimi.
İnadına öldürmezlerdi;
Kirpiklerim acı süzsün, gözlerim aşk ağlasın diye...
Kalbim hasret, kalbim özlemek bağlasın, acısın, kabuklansın diye
Öldürmezlerdi gözlerimi.
Vuslat bu kadar uzaktı işte.
Özgürlüğe!..
Yaşadığım; tuzaktı!
9-10nisan 2010...sinop