Burnundaki Kibir

Umuda veda etmiş karanlıklar

Bir hazan vakti gözyaşlarını yıkadığında

Gölgelerin sessiz görünmezliğini hissedeceksin

On dokuzuncu kez vurduğunda ruhunun kapısını 

Üfleyemediğin her bir mum ışığı

Yoluna dikenler batırdıklarını özleyeceksin

Gözlerinde pas ve kir 

Burnundaki kibri sil

Yok sayamazsın vicdan kırıntılarını 

Elini tuttuğun her bedenden yoksunsun

Raflarına gül bahçeleri dolan odalardan

Can sesleriyle kovuldun

Şimdi rüzgarlar sana sahte sevinçler taşır

Ey zifiri karanlık

Katran yüreklere sen de bağır!