Buruk Acı Günlerim

Gözlerimle gördüm
Koşuyordun sen
Dumanı tüten evlerden uzak
Bir şeylerden kaçar gibi
Yalın ayak koşuyordun
Acelen neydi soramadım
Nasıl da tedirgindin
Bir serçe kuşu gibi
Telaşlı yüzün
Ve yaşlarla dolu
Gözlerinde hüzün...

Gözlerimle gördüm
Kaşıyordun sen
Ne olur artık kaşımasan
Bir yangının küllerini
Dağıtmasan dört bir yana
Acıyla kanatmasan
Bir derman sürsen
Kabuk tutsa yaralarım
Sen gülsen
Ben sevinsem...

Gözlerimle gördüm
Taşıyordun sen
Kaynayan bir kazan gibi
Tıpkı bir volkan gibi
Toz duman içerisinde
Bağrını yırtarcasına
Taşıyordun kabından
İçin içine sığmıyordu
Belliydi her halinden
Ateşlerde yandığın
Ve yandıkça
Kül olduğun...

Gözlerimle gördüm
Düşüyordun sen
Tutamadım seni
Ellerim uzaktı ellerinden
Tutamadım ellerini
Gözlerime kör düğümler atılmıştı
Göremiyordum seni...

Sen ise susuyordun durmaksızın
Bilmiyordum çektiğin acıları
Her defasında sorduğumda;
'Yok bir şey canım
Geçer bunlar diyordun'...

Gözlerimle gördüm
Üşüyordun sen
Ateşi sönmüş küller gibi
Kırağı yemiş güller gibi
Ve sabahın seherinde
Bülbüller gibi
Üşüyordun sen

Ellerin titriyordu
Titriyordu yüreğin
Buz tutmuş sular gibi
Sararmış yosunlar gibi
Solmuştu rengin...

Gözlerimle gördüm
Yine de yaşıyordun sen
Yine de bir ümit taşıyordun
Gelecek için
Kurtlar kadar açtın
Kurtlar kadar bil aç
Ve sevgiye muhtaç
Tükenmiş sular kadar
Durgun
Yaşama dargın
Herkese kırgın
Ve yalnızdın...

Gözlerimle gördüm nihayet
Tutunacak bir dal arar gibiydin
Ve ellerini uzatırken ellerime
Anladım
O buruk acı günlerimi...

Affet beni sevgili...

Fevzi Cahit
Ozanca/İzmir