Buruk Çürümüş Gözyaşı

Aylardır kupamın dibinde birikmiş kahve küfleri
Amaçsızca katılaşan kupa dibi, temizlenmek için yalvarıyor
Kurtulmak için yalvarıyor kupam
oysaki umrumda olan tek şey nefes almak
refleks olmaktan çıkmış, unutmamak için direniyorum

amaçsız!
ne eğreti bir kelime,
amaçsız olmak!
ruhunu tuzlayıp güneşe çıkarmak gibi
tam silinmemiş ojeler
kes beni diye yalvaran tırnaklar, halbuki mideye yol alıyor
pejmürde bir halde günlerdir aç, susuz bir sokak köpeği gibi
Ağlayan gözlerde yardım diliyor, sesi çıkmıyor gibi
yalnızlık yalnız kalmaz ki,
tek başına yürürken silüetiyle sohbet eder aslında

yalnızlık yalnız kalıyor olsa, bu klavye sesleri niye?
yazmaktan kırılmış tırnaklar gibi
keşke tanrı hala benimle konuşuyor olsaydı
bir iki melek gönderirdi,
içerdik, dans ederdik, halüsinasyon görür kafa olurduk

vah
demesinler bana diye
dudaklarımın kenarından çekiyor omuzlarımdakiler
vah
demesinler diye bana
gülümsüyormuşum ben aslında

mutluluk gülmekmiş
hüzün gülümsemenin ardındaki buruk çürümüş gözyaşlarındaymış