Buruk Içimiz/Pare Pare

tükendi
safi öykümüzde kalmadı anlatacak çocuklara
kahrettik tabiatımızı savruk öfkesi
kırdık biz dalında ki gülü
kokuştu bahar dalında çiğ taneleri
viran mabedimiz gölgesi bile yok şimdi
neden sevecek mişim sevmiyorum işte bizi

hale bak
damarı çatladı aynamızın
ne ki yıldırdık altın sarısı güneşi
hani eşsizdi gökyüzü
severdin mehtabı bir de beni..

hani nerede masalsı gerçeğimizi koruyan melekleri
yalandı değil mi
hani
sızmazdı ya dilimizden ayrılığa dem vuran hiç bir söz
mahşere kadar şimdi yol yol sicim gözyaşı
kahrolmamak elde mi
inci tanesi Tanrı'nın lutufları
ağlatmayacaktık ya çocuklarımızı
bilmem
affeder mi yaradan ezelimiz nerede şimdi...


fazlasıyla ağlardık
ağlardık evet
el sürenler vardı saadetimize / nedense
yine de
yankısı dağlarda çiçek açtıran kahkahımızdı
boğulurduk fazlaca sevda sanırdım her yanımızı
ki
sürerdik yavan ekmeğimize yarılsa da dudaklarımız
kıyamazdın da hani
bölüşürdün zeytin tanelerini
uyandığımızda sabaha beyazdı perdemiz hani
bir nefes ben gerek yok oksijene
bir nefes daha ben çekerdin içine pare pare
yeminle başlayan öykümüzde hükümsüzdü boran kıran
şeffaf doğmaz ya her yeni gün
pasıda olacaktı yılgın saatlerin
tütün tütün zehir
ah işte pes yoktu hani ...

böyle mi yakacaktı faziletli hırkamız bedenlerimizi
ıradı avuçlarımız
kül oldu otağımız artık şehirler bile biçare
kanayan ruhumuzu kim silecek şimdi



ahh sızım sızım
tepeden tırnağa vefasızlık yakamız şimdi


ne kaldı
gecenin hırçın bakışlarından çığlık çığlık ayrılıktan başka
hayırsız tökezlerken ömür
nasıl söylerim
gökkuşağına mavisini kırmızısını sevmediğimi
şakağıma sıktığın kurşun misali sözlerinle
nasıl sevebilirim bizi.
alaca bulaca rengimle öyle mutsuzum işte


sahi
sevmiş miydik birbirimizi.